Reeds enkele jaren geleden heb ik de idee gelanceerd om de leden eens een weekend te laten organiseren. Zo kunnen ze eens hun gedacht doen, en kunnen wij, het bestuur, beter inschatten wat leeft onder de leden, en wat ze graag doen.
Nu was het de beurt aan onze vrienden uit het verre Antwerpen. Reeds vele jaren hebben de West-Vlamingen hen geadopteerd, en komen zij mee op onze weekends. Dit weekend was dé gelegenheid voor die gasten om te tonen dat ze ook iets konden in elkaar steken.
Het moet gezegd, ze kunnen het ook. Ze hebben weliswaar heel wat nageaapt van ons, maar het was een geslaagd weekend.
Zoals wij ook meestal doen, was de samenkomst op vrijdag, en gezien de datum is het aangenaam om niet in het donker en de kou buiten te moeten staan "socialiseren", maar in een lokaal of drankgelegenheid samen een glas te kunnen drinken. Dus, in de cafetaria van Sterrenwacht Urania in Hove was er al gauw een drukte van jewelste. De diensters konden het met moeite aan om die immer dorstige motorhome-vrienden op hun wenken te bedienen. Na een rusteloze trein-gedonder-nacht, werden de rolgordijnen traag maar zeker neer of op gelaten.

Om ons in hogere sferen te brengen, en dat is zowat de leidraad van het ganse weekend geweest, kregen we een deskundige uitleg in de bovengenoemde sterrenwacht. Na de eerste sessie voelde ik me een nietig mensje tussen al die grote sterren en planeten rondom ons eigenste bolleke, Aarde genaamd. In de tweede sessie werd haarfijn uitgelegd hoe de zons- en maansverduisteringen gebeuren. Over vallende sterren kon de man ook iets kwijt, en hij was dan ook daadwerkelijk zijn meteoriet kwijt.
Ik dacht al onmiddellijk aan Rudy, de organisator die dat wel zou gebruiken in zijn kwis van de zondag…

Maar neen, hij was zelf iets kwijt, en hij liet het ons zoeken door middel van een fotozoektocht in Lier. Persoonlijk vond ik dat de volgorde van de foto's iets beter kon. Maar bleek dat dit enkel voor deze sukkelaar zo in elkaar was geflanst. Voorzitter zijn is niet altijd een voordeel…Hoedanook op die manier moesten we wel Lier grondig verkennen, en eenieders conclusie was dat het een pracht van een stad is.
De overnachting ging deze keer iets stiller door op de parking "de Zaat". Die mannen in het Antwerpse schrijven nog raarder dan dat ze spreken…

In Lier verblijven zonder de Zimmertoren te bezoeken kan gewoon niet. Een rijpere dame, in alle betekenissen van het woord, kon het verdorie goed uitleggen, hoewel de rondleiding in de toren zelf gebeurt door middel van een video. De voorzitter werd daar alweer beschuldigd dat hij de film op het gelijkvloers in het engels zou hebben gestart, maar deze hier is de onschuld zelve. En als goede patriot zal ik zelfs onder foltering de naam van de dader niet prijsgeven. Dan maar een tweede keer bekijken nietwaar.
Zo werk je uw engelse taalkennis nog eens bij.
Of het nu in het engels of niet was, er werd daar opnieuw rond onze oren geslagen met astronomische, of is het astronomische getallen, tot de mondjes gewoon open vielen van het vernuft en de mechaniek die achter al die wijzers, wijzertjes, en bollen steekt. In het hoofdgebouw was het ook van dat, maar dat was een meer "tafelmodel". Vooral de visuele voorstelling van menselijk gewicht en sprongkracht op de verschillende planeten sprak iedereen aan, en in het bijzonder onze jonge vriend Miguel, die er in slaagde de rijpe dame er toe aan te zetten het spektakel tot 4 maal toe te laten draaien.

Bij die rijke Antwerpenaren, draaide het jaren geleden rond heel kleine steentjes die ze voor een prikje bij de negertjes gingen halen, en door een beetje op te wrijven ze duur te verkopen als … diamanten. In het diamantmuseum in Grobbendonk werd ons van steentje tot blinkertje - is een dichterlijke vrijheid van "naaldje tot draadje" door de auteur - uitgelegd hoe men effectief van zo'n ruwe brok tot zo een uiterst waardevol juweel komt. Nu is de handel nog enkel in Antwerpen belangrijk, maar eertijds werd de bewerking daar ook gedaan, vooraleer men ook naar lage loonlanden verhuisde.
Ook hier zitten ze met een gat, het is niet alleen in de OCMW -kas…

Daarna verhuisden we naar de school van de dochter en zoon van één van de organisatoren. Zoals het werd uitgelegd had het meer iets van een concentratiekamp. Er werd gewag gemaakt van honderden bewakingscamera's, maar zoals we Rudy kennen, was dat alweer lichtelijk overdreven. Hoedanook, hij liep er een beetje zenuwachtig bij, want zijn kwis mocht en zou niet mislukken. Was ook normaal, want hij verwachtte de piekfijn uitgedoste ploeg bestuursleden, die helemaal opgekleed, zich uiterst voornaam gedroegen voor en tijdens de kwis. En wat voor een kwis. Hij weet het nog niet, maar ik heb de format onmiddellijk aan productiehuis Endemol, Tv stations VTM-Kanaal2, VT4 en TV5, enz. verkocht. Waar haalde hij het in zijn hoofd om de "Plaskwis" uit te vinden. Het is poepsimpel, ieder fout antwoord levert een glas water op, dat je ter plaatse moet uitdrinken, en je mag de zaal niet meer verlaten om te plassen, tenzij tegen betaling van vier strafpunten, die van je score worden afgetrokken. Daarbij liet de snoodaard nog eens wijn schenken door Alex, dit ter degustatie. Degustatie, 't zal wel. Het was alleen om het menselijk water hoger te krijgen!… Het was daarnaast ook nog een moeilijke kwis. Allee voor sommigen toch, want de bestuursploeg won toch wel zeker met een lengte voorsprong.

De volgende morgen zagen hier en daar wat oogjes vrij klein, en daarom heeft de fietstocht heel wat soelaas gebracht. Het stukje kassei in het Boomgaerde Pad heeft de vertering van het druivensap van de vorige avond gegarandeerd bevorderd. Na dit tochtje van zowat 25 km met de elastiek gemeten, moest ik noodgedwongen het weekend afsluiten.

Iedereen een behouden thuiskomst gewenst, zoals ik telkenmale doe, wat voor één gezin dat in een ongeval betrokken raakte een echte wens werd. Gelukkig zonder veel erg. En dan maar terug naar het verre West Vlaanderen.

Bedankt Rudy, Christel, Ludo, Martine en hun kinderen.

Uw verslaggever Philippe

Webmaster

Gastenboek