Vrijdag 7 november:
Na een drukke voorbereiding voor het lange weekend en nog eens naar het weerbericht te hebben geluisterd (dat er veelbelovend uit-ziet) vertrokken we met ons volgestouwd camionetteke naar de Kempen.
Daar het reeds tamelijk laat was als we daar aankwamen, konden we niet iedereen meer begroeten. De vertrouwde ontvanger Eddy kwam natuurlijk nog langs voor een babbeltje en met ons zakske informatie over de streek.

Zaterdag 8 november:
Om 9.15 uur hoorden we het bekende fluitje van onze voorzitter. Na een hartelijk welkom en een woordje uitleg werd natuurlijk weer een slachtoffer gezocht om dit verslag te schrijven. Als de éne Linda weigert, kan de andere dat toch ook niet doen! Maar de andere Linda is er nog niet van af hoor, haar beurt komt nog wel, hé Philippe?

We brachten in de voormiddag een bezoek aan het Nationaal Museum van de Speelkaart in Turnhout. Wijzelf hadden het een aantal jaren geleden al eens bezocht, maar hebben er nu heel wat meer van opgestoken met de deskundige uitleg van de gids. Vooraleer we de rondleiding startten, mochten we eerst kennis-maken met een stoere (booskijkende) ridder en een zeer devote jonkvrouw die ons in een kort filmpje introduceerden in het kaartspelen. Daarna kregen we van onze gids uitvoerig uitleg over een groot deel van het machinepark dat de vervaardiging van de speelkaart doorheen 170 jaar toont. Het museum herbergt een rijke collectie speelkaarten en is uniek in zijn soort.

- -

De demonstratie met de stoommachine was indrukwekkend alsook het verhaal dat eraan verbonden was. Het was een machine die gedoemd was om bij het oud ijzer te belanden en via omwegen en heel wat man- en paardenkracht in het museum werd ondergebracht en volledig gerestaureerd werd. Een prachtig museumstuk.

-

Terwijl de volwassenen de rondgang deden met de gids, konden de kinderen onder begeleiding naar het kinderatelier waar ze enkele mooie kunstwerken hebben gemaakt. Het was een boeiend bezoek.
's Middags lekkere goudbruine Turnhoutse frietjes gegeten om ons aan te sterken voor de fietstocht in de namiddag.

Normaal om 14 uur start voor de fietstocht langs het Bels-lijntje, maar ja, er waren er weer enkele die niet tijdig klaar waren en zo werd het startschot met enkele minuten vertraging gegeven.

- -

Het was een aangenaam weertje, maar we konden onze handschoenen toch goed verdragen. Een leuke tocht op een gezapig tempo in een mooie omgeving, en vooral niet lastig want 't is er helemaal plat! In Baarle-Hertog bleven wij met een klein groepje wat langer hangen dan de rest van de bende, want er was nood aan een natje en een droogje. We kwamen nog net op de parking aan voor het helemaal donker werd. Wij moesten ons wel wat spoeden om ons avondmaal te verorberen, want om 19.30 uur werden we opnieuw verwacht voor een stadswandeling en het bezichtigen van de verlichte gebouwen.

Van de mooie verlichting hebben we spijtig genoeg niet veel gezien doordat het "duistere nacht" was. Vanwege de maansverduistering die nacht moest zoveel mogelijk kunstlicht gedoofd worden. Maar de stadswandeling was daarentegen een voltreffer, mede door de ontmoeting met enkele bijzondere figuren.
We bezochten eerst het mooie begijnhof alwaar we enkele vriendelijke en zeer mondige begijntjes ontmoetten. Zr. Marie-Lucresia en Zr. Marie-Josephina verwelkomden ons en vertelden ons de hele historie over het begijnhof. Ongeveer halverwege maakten we kennis met een derde begijntje, Zr. Marie-Antonius. Ocharme, het schaap zat nog buiten te kantklossen in die kou! Dit begijnhof werd opgericht in de 13de eeuw en wordt bestempeld als één van de mooiste en meest stemmige begijnhoven van heel België. Het werd in 1998 door de UNESCO erkend als waardevol cultureel erfgoed. Daarna zetten we onze wandeling verder naar het historisch kasteel dat in de loop van de geschiedenis herhaaldelijk werd verbouwd. We troffen er opnieuw een merkwaardige figuur. Een zekere architect Damien De Waeghenmaekere die ons in geuren en kleuren deze geschiedenis uit de doeken deed, maar die evenveel opging in zijn hobby als in zijn werk, nl. het kweken van konijnen. Een figuur die ons zal bijblijven. Maar dat is niet de enige! Bij de Sint-Pieterskerk, geloof het of niet, stond Paster Munte ons zowaar op te wachten. De oudste kerk van Turnhout heeft ook de oudste pastoor! Maar vertellen dat die kan! In de kerk bevinden zich o.m. een prachtige preekstoel, hoogaltaar, beeld- en schilderwerken en er wordt ook een rijke kerkschat bewaard. Na zijn deskundige uitleg namen we afscheid van de pastoor met de belofte dat we zondag naar de mis van 10.30 uur zullen gaan en we keerden moe terug naar de motorhome.

- -
-

Webmaster

Gastenboek